خيبر يا بهتر بگوييم وادی خيبر، هفت دژ بود، درسرزمين حاصلخيزی در شمالمدينه به فاصله سی و دو فرسنگ ، که پناهگاه مهم يهوديان بود. يهوديان بيش ازپيش توطئه مي کردند و مزاحم مسلمانان بودند. پيامبر اسلام (ص ) تصميم گرفت اين افراد منافق را سر جای خود بنشاند و شرآنها را دفع کند. بدين جهت دستور فرمود مسلمانان برای فتح خيبر عازم آن ديارشوند. پس از تلاش و مقاومت بسيار اين سنگرها - يکی پس از ديگری - فتح شد. پساز فتح دژهای خيبر يهوديانی که در قريه "فدک " - در 140 کيلومتری مدينه مي زيستند - بدون جنگ و مقاومت تسليم شدند و سرپرستی پيامبر (ص ) را بر خود پذيرفتند. برابر قوانين اسلام ، جاهايی که بدون جنگ تسليم مي شوند مخصوص پيامبر (ص ) است . اين قريه را رسول مکرم (ص ) به دخترش فاطمه زهرا (س ) بخشيد، که ماجرای غصبآن ، تا زمان عمر بن عبد العزيز در تاريخ ثبت است و ما در زندگی نامه فاطمهزهرا (س ) از آن سخن مي گوييم

در سال هشتم هجرت جريانی پيش آمد، که پيمانشکنی قريش را ثابت مي نمود. بدين جهت پيامبر مکرم (ص )، تصميم گرفت مکه را فتح کند و آن را از ناپاکی بتهاو بت پرستها پاک سازد. بنابراين با رعايت اصل غافلگيري ، بی آنکه لحظه فرمانحرکت و مسير و مقصد حرکت برای کسی روشن باشد، پيامبر (ص ) روز دهم ماه رمضان ،فرمان حرکت صادر فرمود. ده هزار سرباز مسلمان به حرکت آغاز کرد. شهر مکه بدون مقاومت تسليم شد. پيامبر (ص ) و مسلمانان وارد زادگاه پيامبر (ص ) شدند. بتها در هم شکسته شد و اسلام به پيروزی بزرگی نائل آمد. در اين فتح ، پيامبر (ص ) که اختيار کامل داشت و مي توانست از دشمنانسرسخت ديرين خود انتقام بگيرد، همه را مورد عفو و رحمت قرار داد و به تمامجهان ثابت کرد که هدف اسلام گسستن بندهای اسارت و بندگی از دست و پای افرادبشر است و فراخواندن آنها به سوی "الله " و نيکی  و پاکی و درستي . از اين سالبهبعد، گروه گروه به اسلام روی آوردند و با احکام حيات بخش و انسان ساز آن ، آشناشدند. پس از فتح مکه ، غزوه حنين و غزوه طائف و غزوه تبوک و... اتفاق افتاد. دردو غزوه اول پيروزی با مسلمانان بود، اما در غزوه تبوک ، اگر چه پيامبر (ص ) بادشمن رو به رو نشد و نبردی نکرد، ولی يک سلسله بهره های  معنوی و روانی - دراينغزوه بسيار پرمشقت - عايد مسلمانان گرديد. پيامبر (ص ) با اين سفر پر رنج ، راهرا برای فتح شام و روم هموار ساخت و شيوه جنگ با قدرتهای بزرگ را به اصحابوفادار خود آموخت

پيامبر اکرم (ص ) در پی رؤيای شيرينی ديد که ،مسلمانان در مسجد الحراممشغول انجام فريضه حج هستند. به مسلمانان ابلاغ فرمود برای سفر عمره در ماهذيقعده آماده شوند. همه آماده سفر شدند. قافله حرکت کرد. چون اين سفر در ماه حرام انجام شد و مسلمانان جز شمشيری که هر مسافر همراهخود مي برد چيزی با خود نداشتند و از سوی ديگر با مقاومت قريش روبرو شدند و بيمخونريزی  بسيار بود، پيامبر (ص ) با مکيان پيمانی برقرار کرد که به "پيمانحديبيه " شهرت يافت . مطابق اين صلح نامه پيامبر (ص ) و مسلمانان از انجام عمره صرف نظرکردند. قرار شد سال ديگر عمل عمره را انجام دهند. اين پيمان ، روح مسالمت جوئی  مسلمانان را بر همگان ثابت کرد. زيرا قرار شد تا ده سال حالت جنگ بين دو طرفاز بين برود و رفت و آمد در قلمرو دو طرف آزاد باشد. اين صلح در حقيقت پيروزی  اسلام بود، زيرا پيامبر (ص ) از ناحيه دشمن داخلی  خطرناکی آسوده خاطر شد ومجاليافت تا فرمانروايان کشورهای  ديگر را به اسلام دعوت فرمايد